Γράφει ο Δρ Βλαδίμηρος, φερόμενος και ως Vladzero:
Στο πρώτο αυτό μέρος του αφιερώματος, θα ήθελα να παραθέσω την προσωπική μου εμπειρία σχετικά και μια γενικότερη παρουσίαση οπότε και θα ξεκινήσω από το έτος 2007.
Εκείνη τη χρονιά λοιπόν και για προσωπικούς λόγους υγείας, είχα επιλέξει να ζω σχεδόν απομονωμένος, σε ένα νησί οκτώ χιλιάδων κατοίκων, τη Λέρο, ερχόμενος από την Αθήνα και έπειτα από περιπλάνηση σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, για να βρω την υγεία και την ηρεμία μου, αφού είχα συναντήσει και τη σύντροφό μου και επιλέξαμε να δημιουργήσουμε μια οικογένεια. Έγραφα από πριν μουσική, έπαιζα και σε μπάντες αλλά η κατάσταση η δική μου και της χώρας στην οποία διέμενα, δεν μου επέτρεπαν να πάω πάρα πέρα, για προσωπικούς αλλά και κοινωνικούς λόγους. Βλέπεις στην Ελλαδίτσα, αν δεν στήσεις κώλο για να μπεις στο "καλλιτεχνικό" σύστημα, πεθαίνεις στην ψάθα ή μεταμορφώνεσαι σε χαμάλη για να επιβιώσεις, ή ψοφάς από τις πρέζες. Γιατί κακά τα ψέματα, τέχνη και χαμαλίκι δεν πάνε μαζί, διότι το δεύτερο σε ρουφάει και δεν έχεις όρεξη ούτε κιθάρα να γρατζουνάς, ούτε να στύβεις το κεφάλι. Για τις πρέζες δεν το συζητώ καθόλου, εκτός κι αν είσαι σταρ - πάπετ για να στις μπουκώνει ο γιατρός.
Και όμως το πάλεψα στις αντίξοες συνθήκες και εκεί πάνω στην τρέλα μου και την πάλη μου, ανακάλυψα κάποιο φως. Μπήκα λοιπόν στην διαδικασία να γράψω κάποια αγγλόστιχα ροκ κομμάτια και να τα δημοσιοποιήσω μέσω myspace τότε, το οποίο ήταν πολύ στα πάνω του και κάπως έτσι από "ατύχημα" συνάντησα το Ζ.Α.Μ.
Αποκομμένος πλέον από τον υπόλοιπο πλανήτη και εργαζόμενος ως μάγειρας στον αστερισμό της Λέρου, συνειδητοποίησα ότι έχω πολλούς κοινούς γνωστούς με αυτό το αντικαλλιτεχντικό κίνημα, αλλά και πολλά κοινά σημεία αναφοράς σε ιδέες, ακόμα και πολιτικούς χώρους και μη. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να συμμετέχω και να γίνω μέρος της μηδενιστικής καλλιτεχνικής αυτής κίνησης: ZERO ARTISTIC MOVEMENT
Είχα παράλληλα την ιδέα να πειραματιστώ με το μέσω του ίντερνετ και να κατανοήσω το αν είναι δυνατό να δημιουργηθεί μια καλλιτεχνική συνεργασία, με άτομα που δεν έχουν φυσική επαφή, αλλά μόνο μέσα από το διαδίκτυο. Άτομα στην ουσία άγνωστα μεταξύ τους και από διαφορετικές περιοχές της χώρας αλλά και του εξωτερικού. Μεγάλο το στοίχημα για μένα και εδώ ακριβώς ήρθε και το Ζ.Α.Μ., κουτί, καπάκι στον τεντζερέ και εγώ το σάπιο κερασάκι στην τούρτα!
Έτσι λοιπόν τέθηκε η ιδέα μιας νέας Ζ.Α.Μ. μουσικής συλλογής, εφόσον είχαν δημιουργηθεί από τα πριν δυο ή τρεις ακόμα αν δεν κάνω λάθος και επίσης η ιδέα μιας συνάντησης, η οποία αργότερα μεταλλάχθηκε σε φεστιβάλ.
Και οι δυο ιδέες λοιπόν πραγματοποιήθηκαν και ακολούθησαν κι άλλες αλλά ας μείνουμε λιγάκι στο φεστιβάλ της Λέρου, το οποίο πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2008, αφού πριν είχα δημιουργήσει το μουσικό πρότζεκτ Varate Violintzides, ξεκινώντας από το δεύτερο.
Και τι είναι οι Violintzides:
Εκεί λοιπόν στη Λέρο, είχα την ανάγκη να εκφραστώ καλλιτεχνικά αλλά όπως καταλαβαίνεται τα πράγματα σκούρα. Το νησάκι μικρό και δυσκολευόμουν να βρω συνεργάτες που θα μπορούσαν να προσεγγίσουν το δικό μου μήκος κύματος. Δυσκολευόμουν επίσης να βρω έστω και συνεργάτες για το απλό ροκ, πόσο μάλιστα για πειραματισμούς και ανατρεπτική τέχνη. Επέλεξα λοιπόν να το κάνω μόνος, με το καημένο το κομπιούτερ μου και μια κάρτα ήχου που είχα πάρει τότε, τα μέτρια μουσικά όργανά μου και ένα μικρόφωνο της πλάκας που είχα αγοράσει από τον ηλεκτρολόγο στη Γούρνα, για 15 ευρώ.
Με κύρια επιρροή τους Lost Bodies, το ελληνικό πανκ, την ψυχεδέλεια, την αναρχική ποίηση και τους καταστασιακούς, επέλεξα να δημιουργήσω μια ενός παίχτη μπάντα, η οποία δεν θα υπακούει σε συγγεκρυμμένα μουσικά στιλ και φόρμες, με χιουμοριστική, πανκ, αντιεξουσιαστική, σουρεαλιστική και ντανταϊστική διάθεση. Κάτι σαν δημιουργική φάρσα δηλαδή, βάζοντας στην άκρη την ηχητική ποιότητα και αυτήν της παραγωγής, αφού έτσι και αλλιώς ήταν φυσικά αδύνατο να πραγματοποιηθούν.
Δείτε εδώ ένα βιντεάκι από το πρότζεκτ, για να πάρετε μια ιδέα:
Έτσι λοιπόν μπήκα στη δημιουργική διαδικασία του πρώτου σιντί του πρότζεκτ. Μάζεψα ότι είχα και δεν είχα από τεχνικής άποψης και μη φανταστείτε πολλά... Τα χώραγε όλα στην αρχή η γωνιά του μικρού χώρου που χρησιμοποιούσαμε για να αράζουμε. Το πισί, η κάρτα ήχου, πλήκτρα κάσιο, μια στρατοκάστερ, ένα μικρόφωνο της πλάκας και μπάσο καθόλου. Και έτσι ξεκίνησα τη δημιουργία, στην οποία χρωστάω πολλά και μπορώ να πω ότι μου σφράγισε για πάντα τη ζωή.
Αργότερα, όταν μετακόμισα στην Κέρκυρα το 2010 αν δεν κάνω λάθος, το πρότζεκτ πλαισιώθηκε και από άλλα φυσικά πρόσωπα, μουσικούς και μεταμορφώθηκε σε μπάντα, με την οποία κάναμε εμφανίσεις σε στέκια, όπως την Κατάληψη Ελαία, αλλά η ζωή επιφύλασσε τις εκπλήξεις της και το εγχείρημα διακόπηκε.
Στη φωτογραφία η αφίσα του Λίμπερ για το φεστιβάλ στη Λέρο:
Με το Zero Artistic Movement:
Τότε λοιπόν τα χρόνια κείνα, κάπου το 07' με βάλανε στη μπρίζα με το ίντερνετ, που λέγαμε και πριν. Ένας φίλος συγγεκρυμμένα, ο Στέλιος ο Νέο που ερχόταν τότε στο νησί τα καλοκαίρια, μου έδωσε την ιδέα να δημοσιεύσω δουλειές μου και να μην το βάλω κάτω, λόγο της καταπιεστικής υποκουλτούρας που επικρατεί στην Ελλάδα. Και έτσι έδωσε πνοή στην ιδέα μας, δηλαδή να προσπαθήσω να τα κάνω όλα μόνος μου και έξω από τις καθιερωμένες φόρμες.
Έτσι λοιπόν λίγο αργότερα, ψάξε - ψάξε και αφού είχα εκδώσει κάποια πειραματικά ροκ κομμάτια με αγγλικό στοίχο με το πρότζεκτ Vladzero, έπεσα επάνω στο Ζ.Α.Μ.
Zero αυτοί, Zero κι εγώ, ήταν ως φάνηκε θέλημα του Αλουμινόταυρου να συναντηθούμε και να συνεργαστούμε. Παράλληλα και αλληλεπιδρώντας είχε δημιουργηθεί και η ιδέα των βιολιτζήδων. Έτσι λοιπόν ήρθα σε επαφή με τον Λυκάνθρωπο από τους Pornostroika Dadaifi, τον Κινέζο από τους Solidary People, τον Omject, Το Σάπιο από την Κέρκυρα, το Θράσο που μας "πούλησε", το Λάμπρο και ας είναι ΚΚΕ, το Ντόκτορ Λίμπερ που μας έφτιαξε και την αφίσα για το φεστιβάλ, τον Κώστα από τους Ρελαντί, το Phofyx και άλλους πολλούς που θα κατονομάσω στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος, καθώς και τα πρότζεκτ που δημιούργησαν.
Συνειδητοποιήσαμε λοιπόν ότι έχουμε πολλές κοινές ιδέες, αλλά και τη δυνατότητα που μας προσέφερε το ίντερνετ, για απομακρυσμένη επικοινωνία και συλλογική δημιουργία, οργάνωση και τα λοιπά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να δρούμε συλλογικά και να παίρνουμε κοινές αποφάσεις για την περαιτέρω πορεία της κίνησης. Αποφασίσαμε λοιπόν να δημιουργήσουμε μια καινούρια Ζ.Α.Μ. συλλογή, την οποία θα διανέμαμε δωρεάν μέσα από το δίκτυο και επίσης μέσω του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου, σε μορφή σιντί, του οποίου τα κέρδη θα ήταν προς κινηματική διάθεση.
Αυτό λοιπόν έγινε!
Παράλληλα ξεκινήσαμε να δουλεύουμε την ιδέα ενός τριήμερου Ζ.Α.Μ. φεστιβάλ στη Λέρο. Ένα αντιεμπορευματικό φεστιβάλ εξ ολοκλήρου οργανωμένο μέσω του διαδικτύου, προσκαλώντας μπάντες από διαφορετικά μέρη, με διαφορετικά είδη μουσικής, εικαστικούς και γενικότερα ότι τέχνη επιθυμούσε καθείς. Το σκεφτήκαμε και σαν μια καλή αφορμή, για να συναντηθούμε άτομα τα οποία μέχρι τότε, συνομιλούσαμε μόνο μέσα από το διαδίκτυο. Μόνο κάποια παλαιά μέλη γνωρίζονταν μεταξύ τους, Από την Κρήτη, την Αθήνα και τη Μυτιλήνη. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε ο πυρετός του φεστιβάλ, με ώρες, μέρες, βδομάδες και μήνες συνεχούς δικτύωσης, με πολύ κόπο και έξοδα, το οποίο στο τέλος καταφέραμε!
Στην από κάτω φωτογραφία διακρίνονται ένδοξα μέλη του ΖΑΜ, της ημέρες του φεστιβάλ στη Λέρο. Από Αριστερά ο Λυκάνθρωπος από τους Pornostroika Dadaifi, εγώ, ο Θρασύβουλος Βανδώρος ο βινεοηθοποιός και ο Χάρης από τους Harlequin.
Με περισσότερες λεπτομέρειες θα ασχοληθούμε στο επόμενο μέρος του αφιερώματος, όπως με την ευρύτερη πορεία του Ζ.Α.Μ., τα πρότζεκτ που το απαρτίζουν και αυτά που το απάρτισαν στο παρελθόν, τα φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις του, με το παρόν και το μέλλον του, τις αρχές και τις ιδέες, καθώς και με το υλικό του, αφού θα παραθέσω όλα τα σχετικά λινκ για ακρόαση και δωρεάν κατέβασμα.
Και κλείνω με ένα παλαιότερο κομμάτι από τους πρωτεργάτες του Zero Artistic Movement, Pornostroika Dadaifi:
Η συνέχεια σε λίγο...
...
