Μηδενιστική καλλιτεχνική κολεκτίβα ενάντια στη χυδαία εμπορευματοποίηση της τέχνης και την αναπαραγωγή της μιζέριας του καπιταλισμού
Μουσική, Φωτογραφία, Ποίηση, Εικαστικά, Θέατρο, Κινηματογράφος, Ζωγραφική, Γλυπτική, Χορός, Λογοτεχνία, Δημιουργία, Διασκέδαση, Τεμπελιάδες, Σουρεαλισμός, Νταντά, Υπερρεαλισμός, Καταστασιακοί, Μηδενισμός, Κολεκτιβισμός, Αντισυμβατικά Παίγνια, Πολυσυνθετικές Τέχνες, Όνειρα, Δημιουργικές Καταστροφές, Ελευθερία στον Έρωτα, Ταξίδια, Ελεύθερα Ομαδικά Κάμπινκς, Πικ - νικ στη Φύση, Συναυλίες, Παραστάσεις, Επαναστάσεις, Τεχνολογία φιλική στον Άνθρωπο και το Περιβάλλον, Δρόμος, Υγιής Αλητεία, Οικολογία, Ορθολογισμός, Εξπρεσιονισμός, Αντίδραση με νόημα και άλλα πολλά τα οποία έχουν ξεχαστεί αδικαιολόγητα και κατά τρόπο δικαιολογημένα.
η Εκάναβη δεν τα πήγε ποτέ καλά με του πολιτικούς αναλυτές, ούτε για τους πολιτικούς θυσίαζε λάδι και φαιά ουσία.
Προτιμούσε τους εξπρεσιονιστές κάθε τύπου και τους συνθέτες, είτε αυτοί καταπιάνονταν με τους ήχους ή τα νήματα της πλέξης του λόγου, ή ακόμα και με την σωτήρια τέχνη της κλωστοϋφαντουργίας.
Δεν είχε πολλά πάρε δώσε με μαθηματικούς, αλλά τους φυσικούς τους συμπαθούσε από ένα ορισμένο στάδιο και μετά.
Με τον εαυτό της δε, διατηρούσε μια περίπλοκη σχέση. Άλλοτε ένιωθε πλήρης και γεμάτη αισιοδοξία και άλλοτε της κόβονταν τα πόδια.
Σε τέτοιες στιγμές αναζητούσε για συντροφιά σε όλα τα λάθος μέρη.
Σύντομα ειδύλλια με την Ινώ που ντύνονταν στα καφέ, και παροδικές λυκοφιλίες με την Βύνη, την ημετέρα της εξουσίας όπως έλεγε.
Παρότι ζούσε για λόγια ειλικρινή, το μυαλουδάκι της τριβελιζόταν από τις άπειρες εκδοχές της ύπαρξης. Σε στιγμές ένιωθε πως έβλεπε όλες τις πιθανότητες να ξεδιπλώνονται μπροστά της και ήταν αδύνατον να προβεί σε κρούσεις στον βράχο, ρήξεις, τομές και ριζικές θέσεις, η καλή αλήθεια να αναβλύσει.
όλα ήταν ρευστά στο δικό της σύμπαν, ρευστά και ακυβέρνητα.
Συνθήκη που φάνταζε τρομακτική στους γύρω της, ενώ αυτή πίστευε ακράδαντα ότι η θέση των πραγμάτων στον κόσμο ορίζετε από το εσωτερικό γυροσκόπιο του πνεύματος, την μαγνητική έλξη του συνόλου των προθέσεων.
Μα κάπου κάπου σκοτείνιαζε και μονολογούσε για την ετεροθαλή αδελφή της βίας, την παθητικότητα. Την μισούσε ως το μεδούλι αυτή την απρόσκλητη αιθαλομίχλη, και ας ήταν το προπέτασμα του κάστρου στα επουράνια.
“Δεν μπορείς να μείνεις για καιρό εδώ:" μου είπε ένα καιρό η παιδική μου φίλη.
"Οι πάγοι λιώνουν και θα γρατζουνάμε απόκρημνες ακτογραμμές.”
"Κολύμπησε τώρα..εγώ θα μείνω εδώ έως ότου γίνω πέτρα ή τραγούδι."
Γράφει ο Δρ Βλαδίμηρος, φερόμενος και ως Vladzero:
Στο πρώτο αυτό μέρος του αφιερώματος, θα ήθελα να παραθέσω την προσωπική μου εμπειρία σχετικά και μια γενικότερη παρουσίαση οπότε και θα ξεκινήσω από το έτος 2007.
Εκείνη τη χρονιά λοιπόν και για προσωπικούς λόγους υγείας, είχα επιλέξει να ζω σχεδόν απομονωμένος, σε ένα νησί οκτώ χιλιάδων κατοίκων, τη Λέρο, ερχόμενος από την Αθήνα και έπειτα από περιπλάνηση σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, για να βρω την υγεία και την ηρεμία μου, αφού είχα συναντήσει και τη σύντροφό μου και επιλέξαμε να δημιουργήσουμε μια οικογένεια. Έγραφα από πριν μουσική, έπαιζα και σε μπάντες αλλά η κατάσταση η δική μου και της χώρας στην οποία διέμενα, δεν μου επέτρεπαν να πάω πάρα πέρα, για προσωπικούς αλλά και κοινωνικούς λόγους. Βλέπεις στην Ελλαδίτσα, αν δεν στήσεις κώλο για να μπεις στο "καλλιτεχνικό" σύστημα, πεθαίνεις στην ψάθα ή μεταμορφώνεσαι σε χαμάλη για να επιβιώσεις, ή ψοφάς από τις πρέζες. Γιατί κακά τα ψέματα, τέχνη και χαμαλίκι δεν πάνε μαζί, διότι το δεύτερο σε ρουφάει και δεν έχεις όρεξη ούτε κιθάρα να γρατζουνάς, ούτε να στύβεις το κεφάλι. Για τις πρέζες δεν το συζητώ καθόλου, εκτός κι αν είσαι σταρ - πάπετ για να στις μπουκώνει ο γιατρός.
Και όμως το πάλεψα στις αντίξοες συνθήκες και εκεί πάνω στην τρέλα μου και την πάλη μου, ανακάλυψα κάποιο φως. Μπήκα λοιπόν στην διαδικασία να γράψω κάποια αγγλόστιχα ροκ κομμάτια και να τα δημοσιοποιήσω μέσω myspace τότε, το οποίο ήταν πολύ στα πάνω του και κάπως έτσι από "ατύχημα" συνάντησα το Ζ.Α.Μ.
Αποκομμένος πλέον από τον υπόλοιπο πλανήτη και εργαζόμενος ως μάγειρας στον αστερισμό της Λέρου, συνειδητοποίησα ότι έχω πολλούς κοινούς γνωστούς με αυτό το αντικαλλιτεχντικό κίνημα, αλλά και πολλά κοινά σημεία αναφοράς σε ιδέες, ακόμα και πολιτικούς χώρους και μη. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να συμμετέχω και να γίνω μέρος της μηδενιστικής καλλιτεχνικής αυτής κίνησης: ZERO ARTISTIC MOVEMENT
Είχα παράλληλα την ιδέα να πειραματιστώ με το μέσω του ίντερνετ και να κατανοήσω το αν είναι δυνατό να δημιουργηθεί μια καλλιτεχνική συνεργασία, με άτομα που δεν έχουν φυσική επαφή, αλλά μόνο μέσα από το διαδίκτυο. Άτομα στην ουσία άγνωστα μεταξύ τους και από διαφορετικές περιοχές της χώρας αλλά και του εξωτερικού. Μεγάλο το στοίχημα για μένα και εδώ ακριβώς ήρθε και το Ζ.Α.Μ., κουτί, καπάκι στον τεντζερέ και εγώ το σάπιο κερασάκι στην τούρτα!
Έτσι λοιπόν τέθηκε η ιδέα μιας νέας Ζ.Α.Μ. μουσικής συλλογής, εφόσον είχαν δημιουργηθεί από τα πριν δυο ή τρεις ακόμα αν δεν κάνω λάθος και επίσης η ιδέα μιας συνάντησης, η οποία αργότερα μεταλλάχθηκε σε φεστιβάλ.
Και οι δυο ιδέες λοιπόν πραγματοποιήθηκαν και ακολούθησαν κι άλλες αλλά ας μείνουμε λιγάκι στο φεστιβάλ της Λέρου, το οποίο πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2008, αφού πριν είχα δημιουργήσει το μουσικό πρότζεκτ Varate Violintzides, ξεκινώντας από το δεύτερο.
Και τι είναι οι Violintzides:
Εκεί λοιπόν στη Λέρο, είχα την ανάγκη να εκφραστώ καλλιτεχνικά αλλά όπως καταλαβαίνεται τα πράγματα σκούρα. Το νησάκι μικρό και δυσκολευόμουν να βρω συνεργάτες που θα μπορούσαν να προσεγγίσουν το δικό μου μήκος κύματος. Δυσκολευόμουν επίσης να βρω έστω και συνεργάτες για το απλό ροκ, πόσο μάλιστα για πειραματισμούς και ανατρεπτική τέχνη. Επέλεξα λοιπόν να το κάνω μόνος, με το καημένο το κομπιούτερ μου και μια κάρτα ήχου που είχα πάρει τότε, τα μέτρια μουσικά όργανά μου και ένα μικρόφωνο της πλάκας που είχα αγοράσει από τον ηλεκτρολόγο στη Γούρνα, για 15 ευρώ.
Με κύρια επιρροή τους Lost Bodies, το ελληνικό πανκ, την ψυχεδέλεια, την αναρχική ποίηση και τους καταστασιακούς, επέλεξα να δημιουργήσω μια ενός παίχτη μπάντα, η οποία δεν θα υπακούει σε συγγεκρυμμένα μουσικά στιλ και φόρμες, με χιουμοριστική, πανκ, αντιεξουσιαστική, σουρεαλιστική και ντανταϊστική διάθεση. Κάτι σαν δημιουργική φάρσα δηλαδή, βάζοντας στην άκρη την ηχητική ποιότητα και αυτήν της παραγωγής, αφού έτσι και αλλιώς ήταν φυσικά αδύνατο να πραγματοποιηθούν.
Δείτε εδώ ένα βιντεάκι από το πρότζεκτ, για να πάρετε μια ιδέα:
Έτσι λοιπόν μπήκα στη δημιουργική διαδικασία του πρώτου σιντί του πρότζεκτ. Μάζεψα ότι είχα και δεν είχα από τεχνικής άποψης και μη φανταστείτε πολλά... Τα χώραγε όλα στην αρχή η γωνιά του μικρού χώρου που χρησιμοποιούσαμε για να αράζουμε. Το πισί, η κάρτα ήχου, πλήκτρα κάσιο, μια στρατοκάστερ, ένα μικρόφωνο της πλάκας και μπάσο καθόλου. Και έτσι ξεκίνησα τη δημιουργία, στην οποία χρωστάω πολλά και μπορώ να πω ότι μου σφράγισε για πάντα τη ζωή.
Αργότερα, όταν μετακόμισα στην Κέρκυρα το 2010 αν δεν κάνω λάθος, το πρότζεκτ πλαισιώθηκε και από άλλα φυσικά πρόσωπα, μουσικούς και μεταμορφώθηκε σε μπάντα, με την οποία κάναμε εμφανίσεις σε στέκια, όπως την Κατάληψη Ελαία, αλλά η ζωή επιφύλασσε τις εκπλήξεις της και το εγχείρημα διακόπηκε.
Στη φωτογραφία η αφίσα του Λίμπερ για το φεστιβάλ στη Λέρο:
Με το Zero Artistic Movement:
Τότε λοιπόν τα χρόνια κείνα, κάπου το 07' με βάλανε στη μπρίζα με το ίντερνετ, που λέγαμε και πριν. Ένας φίλος συγγεκρυμμένα, ο Στέλιος ο Νέο που ερχόταν τότε στο νησί τα καλοκαίρια, μου έδωσε την ιδέα να δημοσιεύσω δουλειές μου και να μην το βάλω κάτω, λόγο της καταπιεστικής υποκουλτούρας που επικρατεί στην Ελλάδα. Και έτσι έδωσε πνοή στην ιδέα μας, δηλαδή να προσπαθήσω να τα κάνω όλα μόνος μου και έξω από τις καθιερωμένες φόρμες.
Έτσι λοιπόν λίγο αργότερα, ψάξε - ψάξε και αφού είχα εκδώσει κάποια πειραματικά ροκ κομμάτια με αγγλικό στοίχο με το πρότζεκτ Vladzero, έπεσα επάνω στο Ζ.Α.Μ.
Zero αυτοί, Zero κι εγώ, ήταν ως φάνηκε θέλημα του Αλουμινόταυρου να συναντηθούμε και να συνεργαστούμε. Παράλληλα και αλληλεπιδρώντας είχε δημιουργηθεί και η ιδέα των βιολιτζήδων. Έτσι λοιπόν ήρθα σε επαφή με τον Λυκάνθρωπο από τους Pornostroika Dadaifi, τον Κινέζο από τους Solidary People, τον Omject, Το Σάπιο από την Κέρκυρα, το Θράσο που μας "πούλησε", το Λάμπρο και ας είναι ΚΚΕ, το Ντόκτορ Λίμπερ που μας έφτιαξε και την αφίσα για το φεστιβάλ, τον Κώστα από τους Ρελαντί, το Phofyx και άλλους πολλούς που θα κατονομάσω στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος, καθώς και τα πρότζεκτ που δημιούργησαν.
Συνειδητοποιήσαμε λοιπόν ότι έχουμε πολλές κοινές ιδέες, αλλά και τη δυνατότητα που μας προσέφερε το ίντερνετ, για απομακρυσμένη επικοινωνία και συλλογική δημιουργία, οργάνωση και τα λοιπά. Ξεκινήσαμε λοιπόν να δρούμε συλλογικά και να παίρνουμε κοινές αποφάσεις για την περαιτέρω πορεία της κίνησης. Αποφασίσαμε λοιπόν να δημιουργήσουμε μια καινούρια Ζ.Α.Μ. συλλογή, την οποία θα διανέμαμε δωρεάν μέσα από το δίκτυο και επίσης μέσω του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου, σε μορφή σιντί, του οποίου τα κέρδη θα ήταν προς κινηματική διάθεση.
Αυτό λοιπόν έγινε!
Παράλληλα ξεκινήσαμε να δουλεύουμε την ιδέα ενός τριήμερου Ζ.Α.Μ. φεστιβάλ στη Λέρο. Ένα αντιεμπορευματικό φεστιβάλ εξ ολοκλήρου οργανωμένο μέσω του διαδικτύου, προσκαλώντας μπάντες από διαφορετικά μέρη, με διαφορετικά είδη μουσικής, εικαστικούς και γενικότερα ότι τέχνη επιθυμούσε καθείς. Το σκεφτήκαμε και σαν μια καλή αφορμή, για να συναντηθούμε άτομα τα οποία μέχρι τότε, συνομιλούσαμε μόνο μέσα από το διαδίκτυο. Μόνο κάποια παλαιά μέλη γνωρίζονταν μεταξύ τους, Από την Κρήτη, την Αθήνα και τη Μυτιλήνη. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε ο πυρετός του φεστιβάλ, με ώρες, μέρες, βδομάδες και μήνες συνεχούς δικτύωσης, με πολύ κόπο και έξοδα, το οποίο στο τέλος καταφέραμε!
Στην από κάτω φωτογραφία διακρίνονται ένδοξα μέλη του ΖΑΜ, της ημέρες του φεστιβάλ στη Λέρο. Από Αριστερά ο Λυκάνθρωπος από τους Pornostroika Dadaifi, εγώ, ο Θρασύβουλος Βανδώρος ο βινεοηθοποιός και ο Χάρης από τους Harlequin.
Με περισσότερες λεπτομέρειες θα ασχοληθούμε στο επόμενο μέρος του αφιερώματος, όπως με την ευρύτερη πορεία του Ζ.Α.Μ., τα πρότζεκτ που το απαρτίζουν και αυτά που το απάρτισαν στο παρελθόν, τα φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις του, με το παρόν και το μέλλον του, τις αρχές και τις ιδέες, καθώς και με το υλικό του, αφού θα παραθέσω όλα τα σχετικά λινκ για ακρόαση και δωρεάν κατέβασμα.
Και κλείνω με ένα παλαιότερο κομμάτι από τους πρωτεργάτες του Zero Artistic Movement, Pornostroika Dadaifi:
Με μεγάλη μας τιμή και υπερηφάνεια περισσευούμενη, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε τα πρώτα βήματα της πρώτης μουσικής, γραπτής και εικαστικής μας συλλογής. Ήδη έχουν σταλεί τα πρώτα κομμάτια και επίσης έχει δημιουργηθεί η
σελίδα της συλλογής στο Soundcloud. Σε αυτή τη σελίδα θα μεταφορτώνονται
σταδιακά τα κομμάτια της συλλογής, σε πρώτη φάση. Σε δεύτερη φάση θα
οργανωθεί το artwork και η τελική ηλεκτρονική μορφή της συλλογής, όπου
θα μπορεί ο καθένας να κατεβάζει δωρεάν το φάκελο που θα περιέχει τα
μουσικά, οπτικά και γραπτά αρχεία.
Για να φτιάξεις κοινό σαν καλλιτέχνης θα πρέπει να είσαι "συνεπής". Και τι σημαίνει για τους περισσότερους αυτό:
Αν είσαι μουσικός για παράδειγμα, θα πρέπει να υπηρετείς το είδος που ο
άλλος έμαθε από εσένα να ακούει. "Πάμε να ακούσουμε Βλαδίμηρο" λέει και
θέλει να ακούσει για παράδειγμα Ελληνικό Ροκ. Παίρνει λοιπόν την
κοπελιά του (μάτσο σικ) και πάνε στο φανταστικό κέντρο και ο Βλαδίμηρος
παίζει Νταντά Πανκ και στο τέλος ρεμπέτικα χασικλίδικα και λίγο από The
Cure... Πατάτα ο καλλιτέχνης.Όπως και στις δισκογραφικές δουλειές
πχ... ο πρώτος δίσκος είναι Alternative Rock με αγγλικό στοίχο και
κάποιοι την έχουν καταβρεί. Πάνε να πάρουν τον επόμενο να φτιαχτούνε κι
άλλο και τρώνε κι άλλη καυτή, κατ αυτούς, πατάτα. Είναι πανκ με ελληνικό
στοίχο και τραβάνε τα μαλλιά τους. Το επόμενο έντεχνο ελληνικό και το
επόμενο blues και το επόμενο διασκευασμένα ρεμπέτικα σε ντίσκο... Αποτέλεσμα; Χάνεις το κοινό σου έτσι αγαπητέ, αναφώνησε η τσατσά του σούπερ άιντολ και στα καπάκια έφαγε στη μάπα το γιαούρτι.
Άμα θες να κάνεις καριέρα κάντην μόνος σου, εσύ ξέρεις, εγώ δεν θέλω
διότι είμαι ο ίδιος καριέρα και παίζω τη ζωή μου, τη βγάζω έξω βόλτα...
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ποιητές, με τους ζωγράφους και τα λοιπά.
Το κοινό θέλει να αγοράσει τον τάδε που ξέρει ότι πουλάει το έτσι. "Θα
πάω στον Θανάση και θα φάω κεμπάπ. Για όσπρια θα πάω αλλού". Τι κατάρα, τι καταστροφή!
Φαντάζεσαι να είχε βγάλει ο Τσιφόρος βιβλίο Dark Wave? Ποιος θα τον
άκουγε; Θα πέφτανε πάνω του να τον κατασπαράξουν οι κριτικοί και ο Νίκος
Ρίζος μαζί και ο χουντικός ο Σταυρίδης μαζί. Μόνο που ο Θανάσης, δυστυχώς δεν είναι καλλιτέχνης. Αλλά είναι εμπορικός ο άτιμος κι ας κάνει μάπα κεμπάπ, τον ξέρουν και οι πέτρες, σαν την Αννούλα τη Βύση... Βρύση. Ε, θα σε βρίσει. Ο πελάτης εννοώ και άντε να του το κάνεις λιανό.
Οπότε έχεις δυο επιλογές: Ή να κάνεις του κεφαλιού σου και να πεθάνεις
πιθανότατα στην ψάθα, ή να μπεις σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο, κλίκα,
μπιτσιμπίκα και να γλείφεις κώλους, ή να παίζεις μια ζωή τα ίδια
τραγούδια με κάποια ακόρντα και στοίχους παραλλαγές, ή να μείνεις
στάσιμος και να γίνεις κι εσύ κεμπάπ, καρπούζι και κεφτές. Προσωπικά αποφάσισα να κάνω ότι μου λέει η καρδιά μου και ότι να ναι και να μην έχω πελάτες, αλλά να έχω φίλους. Προς το παρόν επιβιώνω, σε πείσμα των πολλών που χρόνια τώρα προσπαθούν να μου κάνουν το κεφάλι ντολμά. Και μου δίνει δύναμη το γεγονός ότι υπάρχουν κι άλλοι! Σύντροφοι θα νικήσουμε! Ως το τέλος ασυμβίβαστοι και τρελοί!
Τα κεμπάπ και τα μαχαίρια
Άντε κάποτε αλλάζουν χέρια
Τα σημάδια τους αφήνουν
Που πονάνε και δε σβήνουν
Βάρεσε με, φτύσε με, ξεφτίλισε με
Χώσου μέσα μου και βίασε με
Σαν ξινό κρασάκι ξέρασε με
Ένα κεμπάπ δε φτάνει, φέρε σεφταλιά
Σκάψε μου τώρα μνήμα, με ναρκωτικά
Που το μυαλό έχει γίνει πουρές Και η ψυχή, κομπόστα πικραμύγδαλο Πηχτή Το στόμα να κολλάει σαν αηδία Το σώμα καρναβάλι και κηδεία Μαζί τα πάντα ένα ευτράπελο Αχταρμάς Και να τ ανακατεύεις με κουτάλα σαν τη φασολάδα Πιο χάλια κι ακόμα πάρα πέρα να πάνε όλα στο διάολο Κι εγώ μαζί Να περιμένω την επόμενη μέρα Σαν την ανάσταση Ένας θάνατος κάθε τόσο Πτώση στο πουθενά Αυτοκαταστροφή και μηδενισμός Έτσι για να ερχόμαστε στα ίσια μας Το σημείο της αναφοράς Νέκρα Γαλήνη Σιωπή Τουμπεκί ψιλοκομμένο Πάρε μετά βαθιά ανάσα Και πάμε ξανά Μακροβούτι και στην κοιλιά της μάνας μας
- Ποιος δρόμος σ έφερε εδώ γιόκα μου αγαπημένε; - Επιστροφή και τα λεφτά μου πίσω
Μάνα γιατί με γέννησες το φελέκι μου γαμώ; Και τραβώ το καζανάκι να πάνε κάτω τα κομμάτια μου Αλλά όλο και κάτι επιπλέει για να μου χαλά τη σούπα Είναι και αυτές οι μύγες που έχουνε ξεμείνει από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα Τότε που ο Νώε προσάραξε στο Σύνταγμα που είχε γίνει λιμάνι Και μετά από 300 χρόνια μας έφαγε το μαύρο σκοτάδι
Αλλά τι λέω τώρα; Κάθε διαδρομή έχει και την αξία και τον λόγο της Δηλαδή να φτάσεις Αλλά έλα μου ντε που δε φτάνεις Πάρα μόνο σε φτάνουν Μπάτσοι Παπάδες Εφοριακοί Στρατιωτικοί Δημοσιογράφοι Δάσκαλοι Γιατροί Ελεγκτές Δικαστές Πολιτικοί Της τέχνης κριτικοί Περιοδικά με μόδες, κούρσες, σπίτια και ποδόσφαιρα Νεκροθάφτες και Τζεντάι Ντάι μάδερ φάκερ, ντάι
Η ψυχή είναι χωνί Που ρουφάει κάθε πορδή Άστα χέστα παλικάρι Κι άλλες τρύπες στο ζωνάρι Πως να αλλάξει η εποχή Που είμαστε όλοι κουφοί Τρομαγμένοι και μουγκοί Άβουλοι παθητικοί Κι άλλοι φεύγουν για τον Άρη Κι άλλοι τραγουδούν Χατζή Τρύπες και κομμουνιστή (άσμα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου)
Έφτασα λοιπόν Βάζω νεκρά Ανοίγω την πόρτα και τι να δω;
Μία μέρα σαν όλες τις άλλες Διαφορετική υπό μίαν έννοια Υπό μίαν άλλην ανυπόφορα βαρετή Τα σύρματα εκπέμπουν απογοήτευση Ο αέρας χλωμός σαν το πρόσωπο που είδα τελευταία στο σταθμό Με αυλάκια Για να περνάει από μέσα τους ο χρόνος Μαστίγωμα
Να σου θυμίσω τα τελευταία σου τα λόγια Τις τελευταίες σου λέξεις πριν φύγεις "Δεν θα την περάσω ποτέ εκείνη τη γραμμή" Ψέλιζες καθώς την περνούσες Και χάθηκες στον σκοτεινό ορίζοντα
Έμεινα εκεί βουβός Να κοιτώ Καθώς το αίμα μου άδειαζε στα πόδια μου εμπρός Μέσα από της χαραμάδες αυτής της απρόσμενης απώλειας Και ήρθε πια Η βασανιστική επίγνωση να μου πει Πως πάντα ήμουν μόνος Κι ας ένιωθα γύρο μου τις σκιές Την αντανάκλαση της ζωής κάποιων άλλων Ή απλά την αντανάκλαση ενός καυτού τίποτα Σαν την ηδονή Σαν κάτι που θα ήθελα Και θα το έκανα ανάγκη
Επιλογή; Τυχαίο γεγονός; Το πεπρωμένο; Θαρρώ πως όλα είναι μαλακίες Και πως χαράμισα χρόνο πολύ για να παρατηρώ και να νιώθω Αφού όλα είναι κρυμμένα εκεί μέσα Πρέπει να ναι αρκετά Στη μουσική Φαντάζουν...
Μία απώλεια για κάθε επένδυση Μαγκούφη μασκαρά Κράτα τα πόδια σου δυνατά Θα χρειαστεί να τρέξεις Να παραβγείς Και να ξεφύγεις Τον ίδιο σου τον φαύλο εαυτό Μερικά δευτερόλεπτα ακόμα Κράτα την αναπνοή σου Και να είσαι σίγουρος Ότι τότε θα σκάσεις Ότι θα σκάσεις Θα σκάσεις
"Ποιήματα νεκρά και ζωντανά" Δρ Βλαδίμηρος Λειψία 2014
Δεν μπορείς να ασχοληθείς με το σκέλος της αποδόμησης των σχέσεων
εκμετάλλευσης αν δεν αποδομήσεις και τον πολιτισμό που τις αναπαράγει..ο
μηδενισμός του εγχειρήματος έχει να κάνει περισσότερο με τον φιλοσοφικό
κυνισμό, την αντιεξουσιατική συνεταιριστική διαχείριση και την
ντανταιστική αποδόμηση της κυρίαρχης αισθητικής και γλώσσας, και όχι με
κάποιο ακραίο ατομισμό, έχει να κάνει με την άρνηση της τάξης πραγμάτων
που θεωρούνται δεδομένα και ιερά χωρίς αλήθεια να φέρουν τέτοια
χαρακτήρα παρά μόνο ως πρόσχημα για την διαιώνιση της αδικίας και της
ανελευθερίας. Ο μηδενισμός που αρνείται την μετρικότητα του κόσμου αλλά
και των σχέσεων, που αρνείται να ζυγίσει τα βάρη των επιθυμιών και των
ονείρων και αποτελεί ένα παράθυρο σε σύμπαν άπειρο.
Η ολοκληρωτικότητα μιας θέσης έχει πάντα ένθετο τον
παραλογισμό.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την αρνητική θέση της παρούσας
πρότασης.
Σκοπός του πολιτικού σουρεαλισμού είναι να αποκαλύπτει αυτό
τον παραλογισμό και να τον καθιστά έκθετo.
Σε εποχές απόλυτου νομιμοποιημένου και θεσμικού παραλογισμού
ο σουρεαλισμός στο πολιτικό επίπεδο είναι μια δόκιμη αντίδραση, καθώς είναι
αφελές και παρωχημένο να προτάσεις τριαντάφυλλα
στα όπλα.
Είναι προτιμότερο να φλερτάρεις εριστικά και προβοκατόρικα με την κτηνωδία και το γκρρρρρροτέσκο.
Είναι η λογική του τέρατος που
τρομάζει όταν αντιπαρατίθεται με τον καθρέπτη,
η λογική των διαδηλωτών που
μπροστά στις δυνάμεις καταστολής ανοίγουν μόνοι τους τα κεφάλια τους,
η αποστροφή του βρικόλακα που βαρυστομαχιάζει
και αηδιάζει από το πλεόνασμα αίματος.
Μια εθνο-μεθοδολογίκή αποδόμηση των πολιτικών καταφάσεων και στεγανών,
καθώς η αντίφαση και η σύγχυση είναι η μήτρα της νέας σύνθεσης.
αλλά τα πράγματα στην φύση ακολουθούν μια κρυφή νομοτέλεια
το νερό βρίσκει πάντα χαραμάδα να περάσει
ας είμαστε σαν το νερό
και θα φανερωθεί η σύνθεση που αποζητάς
χωρίς να την ονοματίζεις
Μην απελπίζεσαι αδελφούλα
ζούμε στην σκιά τρανών εποχών
και κανείς πια δεν μπορεί να κρυφτεί απο τον ίσκιο του
Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς παρα μόνο αν λακτίσεις με πείσμα το χώμα της Γής και ξαναγεννηθείς εντός των πρωταρχικών αναγκών στέγη τον ουρανό, τροφή να ζητάς και να βρίσκεις, ευχές και τα άνθη του πολιτισμού σε κάθε περιβόλι, αέρας, νερό, σπόροι, συγχώρεση απο τα ζώα
Τα μάτια να κοιτούν ξανά στον ουρανό
να θυμηθούμε και να θυμίζουμε τον Ανθρωπο και τα παιδιά του
- Η λογική μου είναι τετράγωνη
Αλλά είναι το ένα τρίτο της υπαρξής μας, ένα παιγνίδι εντός του κύκλου
ένας κώδικας της καμπυλότητας
και όμως για δες
συνομιλείς μαζί μου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Περιώνυμος Κυνικός φιλόσοφος, γιος του Ασκώνδα, μαθητής
του Διογένη, τον οποίο ακολουθούσε συνεχώς. Άκμασε περί το 330 π.Χ. Η
οικογένειά του ήταν πλούσια, ο ίδιος όμως έζησε φτωχός, διότι, κατά
ορισμένους, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, κατ’ άλλους έριξε
τα χρήματά του στην θάλασσα, ενώ υπάρχει και η παράδοση ότι τα κατέθεσε
σε τραπεζίτη με τον όρο να τα παραδώσει αυτός στα τέκνα του μόνο αν
δεν γίνουν φιλόσοφοι, ειδάλλως να τα μοιράσει στο λαό.
Ο Κράτης πίστευε ότι οι φιλόσοφοι δεν έχουν ανάγκη τα
χρήματα. Αν και ήταν άσχημος και κυφός, τον ερωτεύτηκε η Ιππαρχίς, που
καταγόταν από ευγενή οικογένεια της Θράκης. Ο αδελφός της Ιππαρχίδος
Μητροκλής, αρχικά μαθητής του Ξενοκράτη και του Θεοφράστου, έγινε
Κυνικός χάρη στον Κράτη και στα επιχειρήματα που του ανέπτυξε. Έτσι,
παρουσίασε στην αδελφή του την εικόνα του νέου του δασκάλου τόσο ζωηρά
ώστε αυτή τον αγάπησε και θέλησε να τον παντρευτεί, δεχόμενη τον όρο να
ακολουθεί τον βίο του. Ο Κράτης, νυμφευόμενος, προέβη σε πράξη ασυνεπή
προς την κυνική διδασκαλία, ονόμαζε δε τον γάμο του «κυνογαμία».
Η ανεκδοτολογία η σχετική με τον Κράτη είναι μεγάλη. Στην
προσπάθειά του να συμφωνήσει με τα δόγματα της κυνικής φιλοσοφίας
θεωρούσε το γάμο ως σχέση που δεν εμποδίζει την ανεξαρτησία, αφού
συνάπτεται από ελεύθερα άτομα. Εισερχόταν απρόσκλητος στα σπίτια, γι’
αυτό και απέκτησε το προσωνύμιο «Θυρεπανοίκτης». Όταν εξορίστηκε ο
Δημήτριος ο Φαληρεύς, ο Κράτης τον παρηγόρησε τόσο φιλικά ώστε ο πρώτος
καταράστηκε τον προηγούμενο τρόπο ζωής του που τον εμπόδισε να
γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Έγραψε έργα που φέρουν το συνοπτικό τίτλο
Παίγνια και έχουν κυρίως ηθικό χαρακτήρα. "πιγή-mousa.gr" Αναδημοσίευση από: epikrateiatoumidenos.blogspot.gr
Η καλλιτεχνική κολεκτίβα - δικτύωση "Φίλοι του Μηδέν - Zero Friends", σκοπεύει σε κάποια συγκεκριμένα
αλλά και απροσδιόριστα πράγματα μαζί, τα οποία θα προσπαθήσω να
αραδιάσω δω χάμω κομματάκι επιγραμματικά, καθώς και τις "αρχές" που την
διέπουν και θα ξεκινήσω από το δεύτερο: Άναρχες αρχές: Σεβασμός στη διαφορετικότητα Σεβασμός στην ελευθερία του άλλου Πολυπολιτισμικότητα Σεξουαλική απελευθέρωση Σεβασμό στις ανθρωπιστικές αξίες Σεβασμό στην αντίθετη άποψη (εξαιρούνται οι φασιστικές) Δημιουργική τρέλα Άρνηση της κατευθυνόμενης πραγματικότητας Αντιεξουσία - Άρνηση όποιας μορφής ιεραρχίας Άρνηση και αντίσταση στην βιομηχανία της show biz Και άλλα πολλά τα οποία θα συνδιαμορφωθούν εν καιρό και μέσω σχετικών διαδικασιών και ζυμώσεων.
Σκοπός μας είναι, να φέρουμε σε επαφή καλλιτέχνες από διαφορετικά μέρη
της Ελλάδας και όλου του κόσμου, κυρίως μέσα από το διαδίκτυο, να
συνεργαστούμε, να δημιουργήσουμε, να οργανώσουμε και να διαδώσουμε,
τέχνες, κινήσεις και δρώμενα. Να αποδομήσουμε τις κυρίαρχες
καλλιτεχνικές τάσεις, κουλτούρες και καθεστώτα μέσα από το μηδενισμό, το
χιούμορ, το χαοτισμό, την ασταμάτητη αντιδημιουργία και την
καλλιτεχνική έκφραση - αντίσταση. Επίσης, να σταθούμε αλληλέγγυοι στις δύσκολες αλλά και στις όμορφες στιγμές μας.
Τέλος σκοπός μας είναι και η φυσική μας επαφή και εκτός διαδικτύου,
μέσω εκδηλώσεων, αναπαραγωγής και διάθεσης εργών τέχνης, διακοπών και
ότι μας έρθει στο κεφάλι.
Επίσης θα ήθελα να κάνω σαφές το ότι η κολεκτίβα μας, η παραγωγές της και οι εκδηλώσεις έχουν αντιεμπορικό χαρακτήρα αλλά:
Αν κάποιος καλλιτέχνης θέλει να πουλήσει το έργο του, θα είναι εντάξει
μόνο αν το κάνει ανεξάρτητα (όχι μέσω χυδαίας εμπορικής εταιρίας),
προκειμένου και αυτός να ζήσει, εφόσον αυτό είναι το επάγγελμά του, ή
τέλος πάντων ο τρόπος βιοπορισμού του. Δεχόμενοι ότι κανένας δεν
μπορεί να είναι απόλυτα αντιεμπορικός, από τη στιγμή που αγοράζει μπύρα
από το περίπτερο, παίρνει φορολογημένα τσιγάρα και άλλα πολλά που θα μας
πάρουν τόμους προκειμένου να τα αραδιάσουμε. Οι μόνοι αντιεμπορικοί
βρίσκονται πάνω σε κάτι βουνά κρυμμένοι και πιθανότατα τρέφονται με
ρίζες... Επίσης είμαστε και χορτοφάγοι και βίγκαν και κρεατοφάγοι και ενίοτε ανθρωποφάγοι. Αυτά τα ολίγα και για τα υπόλοιπα εν καιρώ...
